Όπως συμβαίνει συχνά στα έργα του Antonioni , η ιστορία δεν
ακολουθεί μια ακριβή αφηγηματική δομή αλλά βασίζεται κυρίως στην ασάφεια και
στην απροσδιοριστία των εικόνων. Στο πρώτο μέρος η ταινία απεικονίζει το
‘’Swinging London’’ της δεκαετίας του ’60, με τους φρενήρεις ρυθμούς, την ροκ
επανάσταση , την επιπολαιότητα των σχέσεων . Ωστόσο σε κάποιο σημείο, η
πλοκή παρεκκλίνει προς το θρίλερ, με το επεισόδιο στο πάρκο που θα
ενεργοποιήσει τον μηχανισμό της εμμονικής έρευνας του πρωταγωνιστή σε αναζήτηση
μιας άπιαστης και άφατης αλήθειας.
Όσο η ταινία δείχνει τον πρωταγωνιστή σε δράση, μαγεύει και
πείθει με ελαφρότητα, διαύγεια και εξαιρετική οργάνωση του κάδρου. Στη
συνέχεια, με κάποια επιτήδευση αναζητείται ένα αλληγορικό, υπαρξιακό και
μεταφυσικό βάθος αλά Μπόρχες, με τα υποκείμενα ερωτήματα να αναδύονται:
ποια είναι η διαφορά μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας ; Έγινε ή δεν έγινε
φόνος; Υπήρξε ή δεν υπήρξε πτώμα ; Είναι η φωτογραφία κι ο κινηματογράφος ένας
τρόπος να βρούμε και να παρουσιάσουμε την αλήθεια; Σε ποιο βαθμό είναι
σημαντική η διαλεκτική μεταξύ ελευθερίας και αναγκαιότητας, μεταξύ φύσης και
τέχνης;
Ακόμη και σήμερα το « Blow-up» συνεχίζει να είναι μια ερμητική
αλλά και συναρπαστική ταινία, αν και υπάρχουν κάποιες αφηγηματικές ανισορροπίες
και ορισμένες σεκάνς μπορεί να φαίνονται εντελώς επινοημένες.
Στην ιστορία του κινηματογράφου, συχνά η συλλογική μνήμη του
κοινού δεν συμπίπτει με το όραμα του σκηνοθέτη. Έτσι και το ”Blow-up” συχνά
αναφέρεται ως μια παρατηρητική και οξυδερκής απεικόνιση του ”Swinging
London” και όχι ως ένας διαλογισμός για την πλάνη της εικόνας
και τον βαθύ μετασχηματισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας. Εχουν διατυπωθεί
και πολλές άλλες ερμηνείες : μια αλληγορία για τον επερχόμενο Μάη του 1968, ένα
φιλοσοφικό δοκίμιο για την εικόνα, μια αυτοανάλυση ενός καλλιτέχνη, μια ταινία
”auteur” μεταμφιεσμένη σε θρίλερ κ.α.
Ωστόσο το κεντρικό θέμα της ταινίας ίσως να είναι η ίδια η
φύση και το πάθος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η ευδαιμονία του καλλιτέχνη
την ώρα που χάνεται στην διαδικασία της Τέχνης του, παραδομένος στη φαντασία
του – την ύψιστη καλλιτεχνική ιδιότητα και αρετή: είτε επεξεργάζεται
φωτογραφίες , είτε ζωγραφίζει, είτε γράφει , είτε σκηνοθετεί .
Άλλωστε ο Antonioni στη τελευταία του ταινία «Πέρα από τα
Σύννεφα», με σαφήνεια δήλωνε την αδυναμία του να κατανοήσει και να εξηγήσει τον
κόσμο καθώς η απόλυτη αλήθεια είναι ανέφικτη, αφού κατακλύζεται από στρώματα
εικόνων που είναι μόνο εκδοχές της πραγματικότητας.